Iets meer dan vier jaar geleden schreef ik het eerste stukje op deze blog: “als het leven te snel gaat”… waarin ik mijn motivatie voor het opstarten van deze blog duidelijk maakte. Vier jaar later is mijn motivatie en mijn drive om de dingen te veranderen, nog even groot… alleen ben ik enkele teleurstellingen rijker en illusies armer. Want ofschoon ik ervan overtuigd ben dat ik met het schrijven van mijn persoonlijk verhaal heel wat mensen geholpen heb om de weg te vinden en datgene te bekomen waar ze recht op hebben, heb ik in essentie aan de toegankelijkheid van alle voorzieningen niets kunnen veranderen. Daarvoor spelen dan blijkbaar toch té veel belangen en was ik blijkbaar te naïef om te denken dat ik daarin iets zou kunnen betekenen. Ik hoop alleen dat ik een aantal mensen die wél in staat zijn een klein beetje invloed uit te oefenen, heb kunnen bewegen om ‘iets’ te doen. Enfin… mijn verhaal is zo goed als uitverteld… maar dat doet niets af aan mijn betrokkenheid. Ik wil deze blog ook verder gebruiken om mijn ideeën met jullie te delen en jullie medewerking te vragen om mee te denken hoe het allemaal anders, béter ook, zou kunnen.
21 maart 2014 (vandaag dus). Komende maandag is het precies twee jaar geleden dat mijn schoonmoeder overleed. Zoals ik in het vorige stukje al schreef, werd haar woning toen enkele dagen na haar overlijden verkocht. Als voorlopig bewindvoerder van mijn schoonbroer heb ik toen – alweer met de welwillende hulp van de plaatselijke notaris, waar ik inmiddels bijna kind aan huis ben – ook alles geregeld in verband met de rest van de nalatenschap. En eigenlijk werd daarmee een heel groot hoofdstuk afgesloten. Bovendien was ik vanaf dat moment ook nog enkel voorlopig bewindvoerder voor mijn schoonbroer, die trouwens vandaag nog steeds in hetzelfde gezinsvervangende tehuis voor werkenden woont.
Zonder ook maar enige afbreuk te willen doen aan de werking van dat tehuis en/of te twijfelen aan de inzet van de medewerkers, blijft het een feit dat mijn schoonbroer daar absoluut niet op zijn plaats zit. Terwijl iedereen echt altijd zijn uiterste best gedaan heeft – en nog doet – kan je niet anders dan vaststellen dat de vorm en de mate van begeleiding die in dit tehuis gegeven wordt, voor mijn schoonbroer ontoereikend is. En dat heeft de voorbije jaren bij mij toch regelmatig voor de nodige frustratie gezorgd, moet ik toegeven. Op een bepaald moment heb ik het – met het oog op mijn eigen (geestelijke) gezondheid – dan ook voor een deel moeten loslaten… want uiteindelijk kan ik niets aan de situatie veranderen. Maar het blijft moeilijk om te moeten vaststellen dat ik mijn schoonbroer, in de tijd dat hij alleen thuis woonde, eigenlijk een betere begeleiding kon geven dan hij nu krijgt binnen de professionele setting van een gezinsvervangend tehuis. Ik blijf er ook bij dat er daardoor heel wat potentieel verloren gegaan is en ik moet ook vaststellen dat de vaardigheden van mijn schoonbroer op sommige vlakken ook gewoon achteruit gaan. Zo is zijn taalvaardigheid echt zienderogen verslecht… en dat heeft volgens mij vooral te maken met het feit dat hij toch heel vaak alleen op zijn kamer zit en niet meer voldoende wordt uitgedaagd. Terwijl ik hem vroeger iedere dag liet vertellen over zijn ervaringen en daarbij ook telkens doorvroeg, waardoor zijn taalvaardigheid gestimuleerd werd. Maar enfin… omwille van de toch wel miserabele huisvesting toen en het feit dat ik die extreme dagelijkse inzet om hem op alle vlakken het nodige te geven niet op langere termijn kon volhouden, was er gewoon geen andere mogelijkheid. En begrijp me niet verkeerd… ik ben nog steeds heel erg blij en dankbaar dat mijn schoonbroer een plaatsje kreeg toegewezen. Want iedereen wéét dat er duizenden anderen op de wachtlijst staan en dan moét je wel blij zijn als er voor jouw dierbare wél een plaatsje is. Maar wat ik maar moeilijk kan begrijpen, is dat het systeem zo rigide is dat het nu zo goed als onmogelijk is om mijn schoonbroer bijvoorbeeld te transfereren naar een tehuis dat voor hem qua begeleiding beter zou zijn. Op het ogenblik dat hij zijn huidige ‘plaats’ kreeg toegewezen, werd namelijk voldaan aan zijn vraag waarbij hij de hoogste prioriteit had gekregen. Maar door die toewijzing is dus ook zijn prioriteit vervallen. Logisch. Maar wat ik niet begrijp, is waarom een transfer naar een ander tehuis niet mogelijk is. Uiteindelijk zou hij daarmee toch geen ‘plaats’ van iemand op de wachtlijst innemen? Maar wellicht ben ik ook daarin weer gewoon te naïef. Het enige waarop ik op dit moment nog kan hopen, is dat men in een ander nabijgelegen gezinsvervangend tehuis voor niet-werkenden (dat conceptueel veel beter zou passen voor de opvang en begeleiding van mijn schoonbroer) mijn vraag om een ‘wissel’ serieus neemt en verder opvolgt. Ik kan me immers heel goed voorstellen dat ook zij wel eens een bewoner hebben voor wie hun manier van begeleiding niet echt past en die bijvoorbeeld beter zou passen binnen het concept van het tehuis waar mijn schoonbroer nu verblijft.
Maar enfin… het blijft op dit moment dus roeien met de riemen die we hebben en afwachten of er nog iets uit de bus komt ivm een eventuele wissel. Heel erg veel hoop heb ik eerlijk gezegd niet… maar zoals ik hier al zo vaak schreef: het leven gaat gewoon verder. En wat niet is, kan altijd nog komen. En wie weet… als we allemaal samen blijven nadenken over hoe we de zorg voor onze ouderen, de minderbedeelden en de mensen met een beperking anders en beter kunnen aanpakken, kunnen we misschien toch iets veranderen. Zoals beloofd, zal ik hier zoveel mogelijk mijn ideeën met jullie delen, in de hoop dat jullie met me meedenken… en wie weet ook de link naar deze blog eens delen met mensen die misschien wél het verschil kunnen maken… daar blijf ik toch op hopen.
Tot zover mijn verhaal over de zorg(en) voor (en over) mijn schoonmoeder en schoonbroer… mijn strijd om hen altijd datgene te bezorgen waar ze recht op hadden… en mijn ervaringen als voorlopig bewindvoerder. Hopelijk heeft het bij velen van jullie gezorgd voor een vorm van erkenning en herkenning… en heb ik met het zo eerlijk mogelijk vertellen van mijn verhaal voor sommigen van jullie toch het verschil gemaakt.
Tot slot nogmaals een dankwoord… aan iedereen die al die jaren naar me geluisterd heeft en mee heeft nagedacht en meegewerkt heeft aan het vinden van de nodige oplossingen. Ook dank aan alle lezers hier. Ik hoop dat jullie over mijn blog blijven vertellen en ook regelmatig hier terugkomen… want zoals gezegd, is dit zeker niet het einde. Ik blijf overigens de wetgeving op de voet volgen en bij wijzigingen probeer ik deze hier zo snel mogelijk te publiceren. Dus zeg ik zeker geen vaarwel, maar tot ziens…
Martine
Wegwijzer 
Dank je , martine, door jou durfde ik de stap te zetten om een plaats aan te vragen voor mijn broer die als gevolg van hersenbloeding blind werd en ook mentaal niet meer ” in orde” is.
Maar voor de ene instelling, mensen met niet aangeboren hersenletsel, is hij te oud (59) en voor een RVT is hij te jong. Hij heeft een score van 45. Daar beloofden ze me alles te doen wat mogelijk is.
LikeGeliked door 1 persoon
Fijn om te horen, Sonja… dank je voor de positieve feedback. Ik hoop dat er snel een oplossing komt voor je broer… want qua leeftijd zit hij inderdaad in de meest moeilijke categorie. Maar blijf je verhaal vertellen, zou ik zeggen… spreek zoveel mogelijk sociale diensten aan… van de mutualiteit, OCMW, eventueel ziekenhuis… en probeer hen ‘méé’ te krijgen in jouw verhaal… in jouw problematiek. En soms is er dan iemand die dan toch dat beetje extra probeert te doen, die helpt om de best mogelijke oplossing te vinden op een zo kort mogelijke tijd. Ik wens het jou en je broer in elk geval van harte toe.
liefs,
Martine
LikeLike
Beste Martine
Ik bewonder u heel erg, dat u dit van u kan afzetten want dit kan ik niet. Ik kan het niet aanzien hoe een familielid wegkwijnt in een … Daarom probeer ik iedereen een tip te geven dat het ook anders kan mits beetje goede wil.
Als ik u was, probeer hem daar weg te halen, en neem hem op in huis. Bij u of ander familielid. Dit hoeft u niet alleen te doen. Op de momenten dat uw broer thuis is, want ik heb begrepen dat hij werkt, kunt u een oppas inschakelen tot hij gaat slapen. Dit kan via verschillende diensten. Als u meer info wenst kan ik u de diensten doormailen. U hoeft er zelfs niets meer te doen als de oppas in huis is. Uw broer krijgt dan de individuele aandacht en die maakt het zo bijzonder; U zult zien dat hij veel gelukkiger gaat zijn, de taal zal beter worden, en een zonnetje in huis. En ’s bvb. ’s morgens kan een verpleegster komen die hem wast en klaarmaakt. Kortom, ik dank dat dit veel beter is dan wat ik leest uit uw tekst. En als dit niet lukt, kan u opnieuw een aanvraag doen, met een ervaring rijker.
LikeLike
Beste Beertje (of zal ik maar Moni zeggen, want een ander mailadres en nickname verandert niets aan wie je bent)
eerlijk als ik altijd ben, moet me toch even van het hart dat jouw reactie me toch behoorlijk tegen de borst stuit. Ik wéét immers dat jij mijn blog al een hele tijd volgt en als je inderdaad aandachtig mijn verhaal zou gelezen hebben dan zou je weten dat ik:
1) een hekel heb aan het oordelen over anderen en hun situatie of het bepalen van wat anderen zouden moeten doen;
2) ik al die mogelijkheden van hulp die jij aanhaalt ten volle benut (en beschreven) heb in de zorg voor mijn dementerende schoonmoeder tot ze toch noodgedwongen moest opgenomen worden op de gesloten afdeling van een woon-zorgcentrum;
3) ik mijn schoonbroer echt doodgraag zie, maar zijn problematiek van dien aard is dat – moest ik hem in huis nemen – niet alleen IK eraan onderdoor zou gaan maar het me wellicht ook mijn huwelijk zou kosten… iets wat ik overigens ook reeds in mijn verhaal beschreven heb.
Iedere mentaal gehandicapte persoon, of oudere met dementie of wie dan ook met welke beperking dan ook, heeft zijn eigen problematiek en zijn eigen ‘aanpak’. In mijn hele blog heb ik er altijd op gelet om precies dat zo duidelijk mogelijk te maken, nooit te veralgemenen en daarmee ook iedereen in zijn waarde te laten. En dan is er hier jouw reactie die zo ‘oordelend’ is dat je heel makkelijk iemand een schuldgevoel kan bezorgen… terwijl dat net iets is wat ik altijd heb willen vermijden… want iedereen doet immers wat hij kan.
Ik heb jouw vragen altijd naar best vermogen en met alle respect beantwoord… zonder te oordelen… en ik vind deze reactie op dit afsluitend stuk dan ook heel erg teleurstellend. Dat wilde ik toch even kwijt… zowel omdat je er mij mee hebt gekwetst evenals in naam van iedereen die zich door jouw reactie mogelijks schuldig zou gaan voelen omdat hij een dierbare noodgedwongen heeft moeten laten opnemen in een instelling of rusthuis.
met vriendelijke groet
Martine Vangaver
LikeLike
Je hebt absoluut gelijk Martine! Ik werd zelf al boos bij het lezen van die reactie. Ik kan me dus indenken hoe teleurstellend het voor jou is.
groetjes, Barbara
LikeGeliked door 1 persoon
Mijn welgemeende excuses voor mijn tekst dat verkeerd overgekomen is. Het was absoluut niet mijn bedoeling om u of iemand anders te beoordelen op een beslissing. Ik wil aleen maar een mogelijkheid aanhalen die blijkbaar weinig gekend is onder de mensen. Ik ben oinderdaad onwetend over hoe uw of iemand anders broer/moeder/schoonouder/… geestestoestand is. Mijn oprechte verontschuldigingen.
U doet meer dan uw best om uw ervaringen mee te delen aan eenieder die uw site bezoekt. De bezoekers kunnen hiervan een graantje meepikken. Dank u voor uw moeite.
LikeLike
Excuses aanvaard.
Groet
Martine Vangaver
LikeLike
Martine, jij hebt zoveel meer gedaan voor je hulpbehoevende familieleden dan menig ander en niet alleen voor hen. Je hebt ook ons, lezers van jouw blog, de weg gewezen en waarschijnlijk zullen er altijd mensen blijven beroep doen op wat jij ons allemaal zo mooi op een rijtje aanbiedt.
Bedankt hiervoor!
Groetjes Magda
LikeGeliked door 1 persoon
Met plezier, Magda! En dat zal ook altijd zo blijven. Bedankt voor de fijne reacties Barbara en Magda.
liefs
Martine
LikeLike